Alleen reizen is heerlijk. Ik hou van de vrijheid om enkel te doen waar ik echt zin in heb, mijn eigen interesses te volgen en snel en her-

haaldelijk van gedachte te veranderen. Maar als je als vrouw alleen wilt reizen, zijn niet alle bestemmingen een goed idee. Toen ik vertelde dat ik mijn vijftigste verjaardag wilde vieren tijdens het kleurrijke Holifeest in India, waren de reacties unaniem: niet doen. Dus koos ik voor een groepsreis. Toegegeven, het was met tegenzin. Eerdere groepsreizen hadden een hoog jeugdbeweginggehalte: we doen lekker alles samen, want samen is tof. Alleen, ik vind samen soms tof, maar vaak ook niet. Andere mensen zijn namelijk boeiend, maar ook weleens vermoeiend en ze willen vaak heel andere dingen dan ik.

Maar nood breekt wet, dus vlieg ik half maart richting Delhi, om er met vijftien medereizigers door Rajasthan te trekken.

Na een paar dagen in groep heb ik mijn les geleerd. Het is niet dat ik de platgetreden paden per se wil vermijden, maar ik geniet liever wat langer van één mooie plek dan achter de gids aan te draven naar alweer de volgende stop. Dus ga ik er in Jaipur, Udaipur en Jodhpur telkens een dag in mijn eentje op uit. Ik slenter door paleizen, de audiogids aan mijn oor. Opulent is geen woord dat ik vaak gebruik, maar het omschrijft perfect de rijkelijke versiering van de Mogol-monumenten. Subliem inlegwerk, schitterende muurschilderingen en kunstige mozaïeken met spiegels en glas: wie in India geld had, ging niet voor barokke overdaad, maar voor elegante pracht. Het resultaat is soms kitscherig, maar meestal adembenemend. En als ik een uur lezend op een binnenplaats van het door glazen mozaïek gefilterde zonlicht wil genieten, dan kan dat. Vergeet bij het zwembad liggen, dit is voor mij puur vakantie. Zonder groep in de buurt maak ik ook eindeloos veel praatjes.

Na een dag Udaipur eindig ik op een dakterras met een gin-tonic, een goed boek en de zonsondergang. Ik geniet met volle teugen. Maar een van mijn medereizigers is jarig en Hans heeft een taart geregeld, dus zorg ik dat ik om negen uur weer bij de groep ben, voor een feestelijke kop chai. Het beste van twee werelden, dus. In groep reizen was confronterend. Alleen op pad vraag ik me nooit af wat vakantie of goed reizen voor mij betekent. Ik doe het gewoon. Maar een groep houdt je een spiegel voor. Ik ben traag, zo blijkt en dan is het volgen van het groepstempo niet ontspannend. Ik ben ook wispelturig en impulsief en als een plek mooi is, wil ik er blijven hangen. Met een bus die op je wacht kan dat niet. Wegens boeiende medereizigers heb ik gelukkig wel genoten van stimulerende gesprekken. Je krijgt ook niet snel de slappe lach in je eentje, maar hobbelend in een jeep met drie Nederlanders en sadomasochistische aapjes in de buurt dus wel. Rajasthan is bovendien spectaculair. Niets is beige, het is overal luid en druk en je gaat elke avond doodmoe slapen van alle indrukken. Niet geschikt voor gevoelige zielen, maar wel absoluut fantastisch.

Voordelen

De groep: fijn gezelschap om mee te praten, te lachen en te feesten. Alles is geregeld: vervoer en logies, fooien en autoriksja-prijzen,  bioscoop-, museum- en treintickets, kooklessen, de begeleider doet al het regelwerk.

Nadelen

De groep: hele dagen doorbrengen met mensen die je niet zelf gekozen hebt is soms moeilijk. Gewoon een boek in de mooie hoteltuin lezen gaat niet, er wil altijd wel iemand een praatje maken. Alleen-tijd moet je zelf  afdwingen. Alles is geregeld: waardoor er weinig ruimte is voor spontaniteit en impulsieve beslissingen.